مقدّمه :
شاعران و نویسندگان ایران قبل از انقلاب در اشعار و نوشته های خود در مورد پوشش زنان مطالبی بیان داشته و واژه هایی نظیر معجر، چادر، روپاک، قناع، سرپوشیدگان ، مَخدّره، واشامه، مستوره، ستر، پردگی، بُرقع، باشامه، پرده، سرپوش، حجاب ، حجیب، مقنع، مقنعه، خرگهی، التفاع، خمار، جلباب، ریطه، مهاصری، نصیف، گواشمه، ربوسه، سراویز، ورپوشه، پوشیده و.... را در آثار خود به کار برده اند.
در این مقاله از اشعار و نوشته های آنان نمونه هایی چندگردآوری گردیده و توضیحاتی دربارۀ کاربرد پوشش زنان بیان شده است.
پوشش زنان در ایران باستان وجود داشته و مطالب زیادی در تاریخ وجود دارد. ویل دورانت دربارۀ پوشش زنان ایران باستان و اینکه حجاب بسیار سختی در بین آنان رایج بوده است،
می گوید :
«زنان طبقات بالای اجتماع جرأت آن را نداشتند که جز در تخت روان روپوش دار از خانه بیرون بیایند. هرگز به آنان اجازه داده نمی شد که آشکارا با مردان آمیزش (اختلاط) کنند. زنان شوهر دار حق نداشتند هیچ مردی را، ولو پدر یا برادرشان باشد، ببینند. در نقش هایی که در ایران باستان به جای مانده، هیچ صورت زن دیده نمی شود و نامی از ایشان به نظر نمی رسد».1
از دايرة المعارف لاروس نیز به دست می آید که حجاب در بین مادها و پارس ها وجود داشته است . همچنین در تفسیر اثنی عشری آمده است : «تاریخ نشان می دهد که حجاب در فُرس قدیم وجود داشته است».
نصوصی که بیانگر حجاب زنان ایران باستان است نشان می دهد که زنان در دوره های مختلفی چون دوره ی مادها، پارسی ها (هخامنشیان)، اشکانیان و ساسانیان دارای حجاب و پوشش بوده اند و زنان در دورۀ ساسانیان که احکام دینی زرتشتیان در کشور اعمال می شده است، هم چنان دارای حجاب کامل بودند. در مورد پوشاک زنان همچنین آمده است : «چادر که ازدوره های پیش مورد استفاده ی بانوان ایران بوده است، در این دوره نیز به صورت مختلف مورد استعمال داشته است.2
حجاب شدید دوره ی ساسانی، در دوره ی اسلام در ایران و در میان زنان ایران باقی ماند و در طیّ دوران تا پیش از انقلاب اسلامی دستخوش دگرگونی ها و تحوّلاتی گردید.
شاعران و نویسندگان ایران قبل از انقلاب، حجاب و پوشش زنان را در اشعار و نوشته های خود بدین گونه مورد توجّه قرار داده اند :
:: موضوعات مرتبط:
مقالات ،
حجاب و عفاف در آثارشعرا و نویسندگان ،
،